Volg je (moeder)gevoel / ziekenhuis opname Boyd

Zoals sommige al weten hebben wij pas een week in het ziekenhuis gelegen met Boyd, helaas duurde de weg naar de opname net zolang als de opname zelf.

Zaterdag 23 november had ik het gevoel dat het niet helemaal lekker ging met Boyd, hij was nog wel alert en zijn eigen ding aan het doen. Omdat ik het toch niet vertrouwde heb ik de huisartsenpost gebeld en precies verteld wat er aan de hand was met Boyd, na alles uitgelegd te hebben kreeg ik te horen dat het niet nodig was om langs te komen. Een diepe zucht want na mijn idee was het nodig dat er naar hem gekeken werd, we zijn maar gewoon lekker onze dingen gaan doen die al gepland waren en hem dus maar niet uit zijn ritme te trekken.

Zondag was Boyd nog steeds niet hetzelfde maar we dachten we wachten wel tot maandag dat we de huisarts kunnen bellen, maar maandag totaal onverwachts was er “niets” meer aan de hand met Boyd ofwel meneertje had een giga opleving.

Dinsdag 26 november had ik een lange werkdag en was Boyd bij mijn schoonmoeder, mijn man zou eigenlijk doorgaan vanuit zijn werk naar ons nieuwe huis ( daarover later meer ) maar helaas is dit niet doorgegaan want Boyd was onwijs zwak. Heel gek maar op dat moment dacht ik ach het zal wel mee vallen, hij is gewoon wat moe. Dit was meer omdat er maandag eigenlijk niets meer aan de hand leek te zijn.

Om 19:00 kwam ik thuis en schrok ik van wat ik aantrof Boyd was slap, helemaal versuft en lijkwit. We besloten hem lekker naar bed te brengen tot ik hem later op de avond hoorde hoestte en ik hem toch even bij ons in bed nam, al snel konden wij ons bed verschonen nadat Boyd alles terug gaf wat die überhaupt al binnen had gehad.

Woensdag 27 november Boyd was niet verbeterd en besloot direct de huisarts te bellen het was op dat moment 09:00, we konden om 15:30 langs komen. Uiteraard was ik het hier niet mee eens ons kleine mannetje bijna 2 jaar herkende wij niet meer, met wat moeite konden we dan om 12:30 komen dit was prima dan kon Boyd nog even slapen want dit was vrijwel het enige wat hij deed. Tuurlijk liep het uit en waren we om 13:00 pas aan de beurt.

Conclusie van onze huisarts:

Boyd heeft keel- en oorontsteking, hiervoor kregen we zure druppels ( dit i.v.m. zijn buisjes ) en verder moesten we hem gewoon lekker laten slapen. Ik vroeg hierna hoe het met een uitdroging zat omdat die echt niets meer wou drinken, hierop zei de dokter : “ zolang hij op zijn benen kan staan, glanzende ogen heeft en alert is hoef je je hier geen zorgen om te maken”. Ook kregen we antibiotica mee die we dan vrijdag maar moesten geven als er geen verbetering was. Met lood in mijn schoenen weer terug met Boyd naar huis.

Donderdag avond zagen wij nog geen verbetering want Boyd dronk en at nu helemaal niets meer, dus besloot ik toch maar de antibiotica kuur al te beginnen. Vrijdag ochtend 2^de keer zijn kuur gegeven en lekker de hele dag met hem om bed gelegen en tv gekeken. Uiteraard heb ik hem tussendoor drinken en eten aangeboden.

Vrijdag 29 november 16:20 geen enkele verbetering, Boyd krijste het uit en troosten werkte niet meer. Huilen zonder tranen en geen plasluiers meer, maar hij kon nog wel staan als dit echt moest, zag nog glans in zijn ogen en als ik hem wat vroeg kreeg ik nog enig sinds antwoord maar alert vond ik het niet. Weer de huisarts gebeld en we konden terecht bij een andere huisarts samen met een coassistente. Hun deden dezelfde onderzoeken als ons eigen huisarts woensdag deed en zagen wel dat er een keel en oorontsteking was maar vonden wel dat er alarm bellen gingen rinkelen en vroegen toen aan mij of ik wou dat de kinderarts werd gebeld. Dit werd mij serieus gevraagd en ik twijfelde geen moment om ja te zeggen.

Vrijdag 29 november 18:00 samen met mijn man en Boyd aangekomen bij de kinderarts, werd Boyd meteen aan allemaal apparaten gekoppeld om alles nauwkeurig in de gaten te houden. Al snel waren ze er achter dat zijn saturatie te laag was, dit houdt in dat er in zijn lichaam te weinig zuurstof aanwezig was. Hiervoor werd hij verneveld en viel Boyd weer inslaap. De arts concludeerde al snel dat Boyd een nachtje moest blijven, hiervan schrok ik enorm maar hij was in goede handen. In overleg met mijn man zou ik blijven en zou hij de volgende dag terug komen als de laatste ( dachten wij ) onderzoeken gedaan zouden worden.

Zaterdag 30 november, de artsen vertelde ons dat zijn saturatie nog niet was veranderd en dat ze extra onderzoeken gingen doen. Ook hier hadden ze al gezien dat hij inderdaad een keel- en oorontsteking had maar toch vertrouwde zij het niet helemaal. In de middag kwamen de artsen ons vertellen dat boven de keel- en oorontsteking Boyd ook een longontsteking had en zoals wij al wisten zuurstof te kort. Meteen vroeg ik hoe het zat met het eten en drinken wat vanaf dinsdag had Boyd al niet meer gegeten en vanaf donderdag avond minimaal gedronken, hier zijn ze toen ook direct mee aan de slag gegaan en Boyd kreeg een sondevoeding.

In de loop de week van vrijdag 29 november tot vrijdag 6 december hebben wij met Boyd in het ziekenhuis gelegen, dit had voorkomen kunnen worden. Ik wijs liever niet met vingers maar ga nog wel langs de huisarts voor een gesprek, want je kleine ventje zo zien liggen maakt je onwijs machteloos. In deze week heeft Boyd veel doorstaan en vonden wij dat hij een onwijs sterk mannetje was, die doorzette en alles gaf. Er is een hoop gebeurd wat ons ook onzeker en bang maakte, maar gelukkig hielden de artsen ons goed op de hoogte.

Vrijdag 6 december mochten wij gelukkig met Boyd weer naar huis, maar dit betekende niet dat alles over was. Boyd dronk en at nog niet genoeg maar de artsen verwachtte dat dit thuis beter zou gaan.

Vandaag maandag 9 december knapt Boyd beetje bij beetje op, heeft weer praatjes en speelt. Helaas merken we aan Boyd dat die nu een angst heeft voor slapen, het duurt in de middag zeker een uur voor hij de rust neemt om in slaap te vallen. In de avond is het nog lastiger en laten wij hem bij ons inslaap vallen zodat we bij hem zijn, dit geeft hem zichtbaar een geborgen gevoel. Het eten en drinken gaat nog steeds niet optimaal, maar de artsen gaven al aan dat dit echt met mini stapjes zou gaan en dat zijn herstel zeker 2 tot 3 weken zou duren.

Wat ben ik onwijs blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd, zo zie je maar weer dat je moeder gevoel ( bijna ) altijd gelijk heeft. Voor nu doen wij het rustig aan met Boyd en blijf ik zoveel mogelijk bij hem, ook ga ik deze week nog niet werken om hem wat extra rust/regelmaat te geven. Weer even back tot he realiteit en hopen dat Boyd snel weer de oude is.